Kto bowiem strzeże ze skromnością kilku baranów pod rozgwieżdżonym niebem, jeśli uświadamia sobie swoją rolę, jest czymś więcej niż zwykłym sługą. Jest wartownikiem. A każdy wartownik jest odpowiedzialny za całe imperium.
A.de Saint – Exupery

Istniał sobie pewien człowiek przed wiekami,
co nie zaznał szczęścia, jak niektórzy ludzie,
choć od dziecka w zgodzie żył z przykazaniami –
jego życie upływało w wielkim trudzie.

Myślał, dumał, a że prosty chłop był z niego,
nie rozumiał wielu rzeczy oczywistych –
więc narzekał i wciąż pytał się – dlaczego
właśnie jego krzyż najcięższy jest ze wszystkich?

Gdy raz przysiadł na kamieniu i zapłakał,
to zobaczył tuż przed sobą blask anioła.
Przetarł oczy ,myśląc , że to zjawa jakaś,
ale anioł wcale nie znikł, lecz go wołał.

A po chwili znalazł się w przedziwnym miejscu –
wokół niego same krzyże wyrastały ,
więc porzucił swój ogromny gdzieś tam w zielsku,
aby w zamian wybrać sobie jakiś mały.

Szybko chwycił za najmniejszy – krzyż sosnowy,
lecz on chyba ,tak jak drzewo miał korzenie –
nawet nie drgnął , a więc złapał się za nowy
i po chwili upadł razem z nim na ziemię.

Szukał,mierzył i przebierał kilka godzin,
jednak każdy krzyż był jakiś niewygodny ,
to ugniatał, to na barki mu nie wchodził,
to znów krzyża złoconego nie był godny.

Anioł zerkał i uśmiechał się pod nosem.
Wreszcie człowiek krzyż niewielki dojrzał w trawie
i z radości aż podskoczył : – Ten uniosę!
Ten pasuje! Jego nigdy nie zostawię!

– Widzisz człeku , tyle krzyży przymierzałeś,
a więc teraz będziesz pewnie zaskoczony ,
bo ten oto,który spośród nich wybrałeś –
to twój własny, ten przez ciebie porzucony.

Nie poznajesz? Sam ci krzyż twój wybierałem –
rzekł mu anioł już na dobre rozbawiony.
Jak frak ślubny krawiec szyje ci na miarę,
tak i krzyż ten na twą miarę jest zrobiony.
autorka nieznana,

Cierpienie, nasze cierpienie… zgoda,
oczekujemy go, wiemy, że musi nadejść,
i jest zrozumiałe, że postanawiamy przeżyć je z wielkodusznością.
Oczekujemy cierpienia, oczekujemy go
a ono nie przychodzi.
Tym, co przychodzi
są „cierpliwości”.
Wychodzą nam na przeciw od samego rana:
to nasze rozedrgane lub zbyt słabe nerwy:
to przepełniony autobus,
mleko, które wykipiało,
kominiarze, którzy przyszli,
dzieci, które bałaganią:
to goście, których przyprowadził mąż,
i przyjaciel, który właśnie nie przyszedł:
to telefon, który się urywa,
ci których kochamy, a którzy już nie kochają:
to chęć mówienia i obowiązek milczenia,
to chęć milczenia i obowiązek mówienia:
to pragnienie wyjścia, kiedy się jest zamkniętym,
i pozostania w domu, kiedy trzeba wyjść;
to mąż, na którym chciałoby się oprzeć,
a jest bardziej kruchy niż dzieci;
to znużenie codziennym menu
i nerwowe pożądanie tego, co do nas nie należy.
W ten właśnie sposób nasze cierpliwości stają
przed nami w rządku lub gęsiego i zawsze
zapominają nam powiedzieć, że to one
są przygotowanym dla nas męczeństwem.
A my patrząc na nie z pogardą, pozwalamy im
przejść, czekając z oddaniem życia na inną
okazję, bardziej tego wartą.
Jeśli każde odkupienie jest męczeństwem,
nie każde męczeństwo musi być krwawe.
/M.Delbrel, Alcydiusz, wyd.Światło-Życie/