Od końca V w świętowano na Wschodzie Zaśnięcie NMP. Mniej więcej w 650 r w Kościele Zachodnim zaczęto czcić jej chwałę w Niebie. O ile Kościół zawsze uważał, ze Maryja jest pierwszym człowiekiem niejako “naprawionym” i okrytym chwałą przez śmierć jej Syna, zanim jeszcze Ten się narodził, to dogmat o Wniebowzięciu ogłosił papież Pius XII w 1950 r.:”na końcu swojego ziemskiego życia Dziewica Maryja została uniesiona z duszą i ciałem do chwały niebieskiej.”
Wniebowzięcie Maryi wynika z Jej boskiego macierzyństwa. Bóg zachował od rozkładu grobu ciało, które nosiło Jego własnego Syna i dało światu dawcę życia.
Podobnie jak macierzyństwo Maryi jest łaską dla całej ludzkości tak Jej Wniebowzięcie jest początkiem wniebowzięcia przez Boga wszystkich ludzi.
Przekazuje Ona ludzkości to boskie życie, które otrzymała, komunię w miłości między Ojcem a Synem w Duchu Świętym. Ale to wszystko dzieje się w bólach rodzenia.
/wg.rozważania ss.Benedyktynek z Opactwa MB z Veniere/