Są ludzie, których Bóg porywa i stawia z daleka,
Są inni, których zostawia w tłumie, których nie “zabiera ze świata”.
To są ci, którzy wykonują normalną pracę, mają normalne rodziny albo żyją samotnie.
Ludzie, którzy chorują na zwykłe choroby i mają zwykłe troski.
Ludzie, którzy mają zwykłe domy, zwykłe ubrania.
To ludzie zwykłego życia.
Ludzie, których spotykamy na każdej ulicy.
Kochają swoje drzwi otwarte na ulicę, jak ich bracia kochają bramy klasztoru, które zamknęły się odcinając ich od świata.
My, wszyscy ludzie z ulicy, wierzymy z całą siłą, że ta ulica, ten świat,
w którym Bóg nas postawił jest dla nas miejscem uświęcenia.
Wierzymy, że niczego, co niezbędne nam nie brakuje, bo gdyby brakło nam czegoś koniecznego
Bóg by nam to dał.
My, wszyscy ludzie z ulicy, wiemy dobrze, że póki nasza własna wola żyje
nie możemy w pełni kochać Chrystusa.
Wierzymy, że tylko posłuszeństwo może nas utrzymać w śmierci naszej woli.
Nasze kroki biegną ulicą, ale nasze serce bije na całym świecie.
To dlatego nasze małe gesty, w których nie jesteśmy w stanie rozróżnić działania od modlitwy,
jednoczą doskonale miłość Boga i miłość braci.
Każdy gest posłuszeństwa sprawia, że przyjmujemy Boga i dajemy Boga w wolności ducha.
Życie staje się świętem.
Każdy mały uczynek jest ogromnym wydarzeniem, w którym otrzymujemy Raj i możemy Raj dawać.
Nie ma znaczenia, co robimy: miotła, czy pióro w ręku.
Mówimy, czy milczymy, naprawiamy czy organizujemy konferencję,
opiekujemy się chorym czy piszemy na komputerze.
Wszystko to jest tylko odbiciem wspaniałej rzeczywistości, spotkaniem duszy z Bogiem, odnowionej w każdej minucie, przepełnionej łaską w każdej minucie, stale piękniejszej dla swojego Boga.
Ktoś dzwoni? Szybko, idźmy otworzyć, to Bóg przychodzi nas kochać. Zebranie?…oto Bóg przychodzi ze swoją miłością. Pora posiłku? Idźmy: Bóg przychodzi nas kochać. Pozwólmy Mu działać.
M.Delbrel

Życie jest nauczycielem śmierci;
ale śmierć z kolei staje się nauczycielką życia,
dla nas, którzy znamy ludzką biedę.
Ale chodzi o to, żeby dobrze się rodzić
za każdym razem, kiedy umieramy,
by rodzić się trochę, kiedy trochę umieramy,
i rodzić się bardzo,
kiedy umieramy bardzo.
Chodzi w tym obcowaniu ze śmiercią
o naukę obcowania z życiem.
Chodzi o to, by skłaniać się ku wieczności.
Chodzi o to, by otworzyć oczy wiary
tam, gdzie nasze oczy niczego nie dostrzegają.
…by obojętny był nam czas naszego życia
i by wszystko, co kochamy,
już teraz przekształcało się w spokojną wieczność.
W ten sposób nauczymy się umierać śmiercią,
aby żyć autentycznym życiem.
/Madeleine Delbrel/