Życie jest nauczycielem śmierci;
ale śmierć z kolei staje się nauczycielką życia,
dla nas, którzy znamy ludzką biedę.
Ale chodzi o to, żeby dobrze się rodzić
za każdym razem, kiedy umieramy,
by rodzić się trochę, kiedy trochę umieramy,
i rodzić się bardzo,
kiedy umieramy bardzo.
Chodzi w tym obcowaniu ze śmiercią
o naukę obcowania z życiem.
Chodzi o to, by skłaniać się ku wieczności.
Chodzi o to, by otworzyć oczy wiary
tam, gdzie nasze oczy niczego nie dostrzegają.
…by obojętny był nam czas naszego życia
i by wszystko, co kochamy,
już teraz przekształcało się w spokojną wieczność.
W ten sposób nauczymy się umierać śmiercią,
aby żyć autentycznym życiem.
/Madeleine Delbrel/

Boże, nasz Ojcze.
Jezus nazwał tych, którzy Go słuchają
“światłością świata” i “solą ziemi”.
Chcemy być wśród nich.
Niech płonie w nas Twoje Słowo,
a będziemy gotowi działać w imię dobra,
sprawiedliwości i prawdy.
Niech światło oświeca nas i nasze decyzje,
abyśmy żyli według Twej woli.
Obudź w nas prawdziwe życie.
Modlimy się za wszystkich ludzi,
którzy borykają się z trudnościami
i szukają światła:
wspomnij Panie na młodych, którzy są nieszczęśliwi,
rozbite rodziny,
chorych wokół nas.
Modlimy się za tych, którzy są smutni i przygnębieni.
Chcemy nieść światło, być przeniknięci światłem.
Modlimy się za nas samych,
bo i nam jest często trudno
i błądzimy w mroku.
Poślij nam wtedy, Panie,
mężczyzn i kobiety,
którzy zapalą w nas Twoje światło.
Panie, oświeć nas
niech nasze wybory będą proste i jasne
/pastor Bruno Holcroft/

Panie,
to niemożliwe,
nie chce mi się wierzyć.
Jeśli to prawda,
to niezwykłe!
Nasz Bóg jest tak bliski,
tak ludzki,
tak bardzo jednym z nas,
zrodzonym z niewiasty,
jak każdy z nas.
Nasz Bóg to nie idea,
zasada czy system.
Nasza religia to nie religia,
ale wiara, to ktoś pośród nas,
Emmanuel, Bóg z nami.
Po prostu człowiek,
z ciałem człowieka
zdolny do cierpienia i śmierci,
zdolny do miłości,
oddania się i dzielenia.
Panie, jesteś tak bliski,
tak bliski jak mężczyzna bliski jest żonie,
przyjaciel przyjacielowi.
Tak bliski, że
często nie potrafię Cię rozpoznać
w Twojej bluzie robotnika,
spracowanych rękach,
roześmianych oczach,
we łzach.
Zbyt przypominasz
wszystkich tych ludzi,
których mijam,
zbyt jesteś zmieszany z tłumem,
zbyt pospolity, czasami.
Zdarza mi się
w jakimś spojrzeniu,
uścisku ręki
rozpoznać błysk Twojego spojrzenia
i ciepło Twojego uścisku,
radość Twojej obecności.
Najczęściej jednak
czuję to zbyt późno,
kiedy już odszedłeś.
Daj mi zatem czas,
żebym się nie spieszył,
żebym już nie mijał Cię obojętnie,
bez spojrzenia na Ciebie,
nie rozpoznając.
ks.kan.Paul Grostefan